Dikteej 2023

In de gezèlschapskaomer

“Vurdèmme nòr beneeje gòn, slikt irst mar oe vietemienepilleke” zik teegen onze Wim. Hij laagde: “Op mènen aawer kannik beeter konseveeringsmiddele vatte.”

In de gezèlschapskaomer ha iederêen zen èège plòts, ok wij. Òn de ronde tòffel zitten de vrouwe, waorvan der êen aaltij op der plandèèze komt. Ze praote meej èn oover iederêen. “Heej Tooke, gij wòrter ok nie maogerder op” riep Nel. “Dè komt” zeej Tooke “mèn persôonlekhèd paast nie in en klèèn lèèf.”
“Hèdde geheurd dèt meej Sjef slèècht gao, ast zôo dur gao, hòltie de nuuw èèrepel nie” zi Fien.
Inêene riep Nel: “Heej … nèè … nie op dieje stoel gòn zitte, die is bezèt!” Et vrouwke dètter pas wont zeej: “Mar der zit tòch niemes op!” “Mar sebiet wèl” riep Nel “dès de stoel van ons Miet èn dè zudde zôo gewaor wòrre.”

In den hoek zitten de manne te wòchten op Bert. “Hè hè, komtie daor op zen èlvendèrtegst ònkakke verrèkte sèmmelklôot” riep Sjaak teege Bert die bèt irste tòffeltje blêef staon.

“Heej, gè zèèt nuut hier, zumme zommedêene saome en bèkske vatte” zittie teegen et vrouwke dèttem laagend ònkêek. “Eej Bert, dèst vurdêel van oud zèèn hè, dan meude gèùze omdègge onschuldeg lèkt. Meschient wil ze wèl meej jou piepelenbèèrg speule” zi Nel meej ene laag.

“Bert schiet tòch op” riep Sjaak, “et dwalseree leej al op tòffel èn de kaorte zèn gedild.”
“Wè dwalseree, dè vèèn ik zo èèrmoejeg” zuchtte Bert.
“Kom naa mar zitte, agge naa kwaanselt dan kundet meej gemak opdoen.”
De manne waare nòg mar nèt begonne toen Leo riep: “Bert, … ge hèt toen nèt zitte verzaoken èn naa hèdde inêene wèl schuppes!”

Onze Wim kêek mèn aon èn zeej: “Diejen Bert heej aaltij zonne kèskenaoj bèm, die is nie oover et pèèrd getild, mar oover de hille meneezje geflikkerd.”
“Nou, zôo kannie wèl wir” laagde ik “kom, zak nòg mar es en bèkske haole?” 

Annemie de Waal

Dikteej 2023

Dikteej 2022

EN BRÈÙN KEFEEJ
Int brèùn kefeej zaate, gewonlek, de mannen òn de grôote tòffel en bietje te aawehoeren èn meepesaant te gèùze wieter binne kwaam.
“Zèède gè nôot getrouwd gewist?” vroeg Fraans òn Bart. “Ik ha en schôon mèdje, mar ze moes niks weete van trouwe. Ze zi ôot: ‘Ik trouw
nònnie meej jou al schètte bè iedere treej enen euro.’
“Wè zidde gij?” zi Koos “Zègget nògges ik zèè en bietje dôof, witte.”
Willem ston op, “Ik gao èfkes mene jongenheer ötlaote.” “Naa alwir?” zi Fraans. “Wè alwir, hèdde gè nôot es hôoge nôod?”
Bart riep nòr de barvrouw: “Swèlsdè hij op zen gemak zit, gift hier nòg wè te drinke.

Tis zo wèèrm, daor krèède dòrst van.” Bart wo prooste, mar stotte meepesaant et glòske van Willem om, die nèt trug kwaam.
“Koekwous, ik hèb liever dègge den Haajkese tooren omstot, as menen bòrrel.”
“Tis wèèrm” zi Koos “Èn dörrum ist rökskesdag, dè ziek gèère.”
“Jè” zi Fraans “den êenegsten dag dè de vrouwe kòrt van stòf zèn.”
De deur ging oopen èn daor kwaam Fons binne, de bruur van Fraans.
“Zudde gè niejes nòr hèùs koome? Dè mèdje van jou zit al enen hille tèèd bè ons tèùs te wòchte. Ik dòcht dègge gezeet ha dègge zôo tèùs
zot zèèn.” Fraans kêek zen bruur aon èn zeej: “Laot ik oe êen ding zègge Fonske, ge moet nôot gelêûve wègge dènkt. Èn dan derbij lòt ze
mar èfkes wòchte, die schôon hèks.” “Zôo pròtte nie oover dè mèdje” zi Fons. “Mar tis wèl zôo” zeej Fraans. “Tis en klèène hèks, want ze kan
dinge laote groeje zonder ze òn te raoke.” Naa laag iederêen plat vannet laage.

“Gaode meej mèn meej?” vroeg Fons.
“Is goed jonge, ik koom zommedêene. Agge nòg en ketierke hèt, gaok meej oe meej.”

Annemie de Waal

Dikteej 2019
Dikteej oover de Tilburgse Taol

Vur wie et nie wit: ik zèè ne lingwist. Èn dan lösterde nie allêeneg nòr ons diejalèkt, mar dan dènkter ok wèlles wè langer oover nao. Dees is en schôon ôogenblik om mèn gedaachte meej oe te dêele.

Int Tilburgs hèmme veul woorden in lêen, bevobbeld öt et Fraans: affeseere, bombezjoere, traktemènt, et hille spulleke. Mar teegesworreg komter netuurlek veul öt et Èngels. Bij Willem Tweej kwèèke ze: “Goole maoke”. Dè ‘goole’, dè vènk intresaant. (Dè lèste woord is traawes öt et Latèèn.) Int Èngels zègde ‘goal’ èn dè lèkt mir op ‘gôol’ dan op ‘gool’: ‘gôole maoke’ klinkt kaajgoed. Mar jè, dè gemintelek hèrindêele meej Gôol waar netuurlek frut. Èn dan kunde nie èlke week vèèfhonderd meeter vèdderop ‘gôole maoke’ gòn blèère.  

Kènde göllie Wòllek? Òf Bòrrek? Òf Beek, Baol èn Gôol? Ammel kòrte wordjes vur hil lange plòtsnaome. Tis èègelek vrèmd dèmme hier zègge dè we de kòrtste taol vant laand hèmme, mar dèttet aatij ‘Tilburg’ is (of ‘Tilbörg’, dè meude van mèn himmòl zèlf weete). Lòmme onze stad vurtaon òffiesjêel ‘Tulleg’ noeme, dès ok lèkker kòrt! Èn schrèèft dè wèl kerèkt, want aanders staoter iets dè lèkt op ‘te lulleg’ èn dè zo al te lulleg zèèn.

Èn dan nòg wè: tis ok aoreg dèmme gin fesoenleke stölperzin (dè hiet ok wèl ‘tongbreeker’) hèmme. Int Neederlaands wit iederêen van katte, trappen èn krulle. Vur et Tilburgs (òf èègelek: Tullegs) hèkker naa êene èn die is speesjòl vur dikteejschrèèvers. Hier komtie: “Den beul bèlde dèttie meej en bèèl in en bèùl èn en bèltje in en böltje in Baol op en bòltje en bultje van en belon zo bosse.”    

Auteur: Tim van der Avoird

Dikteej 2017

Èchte krèùke, die börgemisters! 

‘Ik blèèf enen èchte krèùk,’ zo zeej börger Noordanus  nòdèttie wier ötgezwaajd. Hij krêeg alderhaande kwalliefiekaasies toebedild zodèttie zenèège bekaant en twidde Pirke Donders vuulde. Hij wier nòg nèt nie zaoleg verklaord.

De geschiedenis van börgemisters is pas tweejhonderd jaor oud.

Venaaf 18 april 1809 waar dè in Tilburg börger Van Dooren. In den Uunent kwaam Van den Bosch èn Bèèrkel-Ènschòt krêeg jaore laoter börgemister Vugs. Sins de annèksaasie van 1997 hèbben dees tweej plòtse nie eens mir enen èègen börger, wè zowiezôo vur en òntal dörpelinge nòg aatij kwòllek is.

Zèlf vèèn ik et vrèmd dèt in al die jaore nôot en vrouw waar.

Mir meensen dòchten er zôo oover. Nò et vertrèk van Noordanus wierder gehopt op en vrouwspersôon. Naa meude bè vakketuures nie poozietief diskrimmieneeren èn moete teegesworreg gènderneutraol zèèn. Et ha mèn nie ötgemòkt òffet naa en Krèùkin waar gewist, en Knòllefrètster òf en Haozepòt. Mar wè dènkte? Der waar gin êen vrouw geschikt vur dees djòp.

Van de twinteg mannen èn zis vrouwe die gesòllesieteerd han, wier et Theo Weterings: middefèfteger, blank, goed opgeleid èn èrvaaring as bestuurder int wèste vant laand. Ôot wondenie òn de Ringbaon Oost. Ging nòr school oppet Cobbenhagen, is fèn van karneval èn is jaoreg op 18 april, den dag dè Tilburg stadsrèèchte krêeg.

Jammer dèt gin vrouw is, mar wèl ene meens die êen èn al Tilburg òssemt. Ok de nuuwen börger is enen èchte krèùk!

Dikteej Tilbörgse taol, 2017 © Petra Robben

Dikteej 2018
Dikteej oover de Tilburgse Taol

Tilburgs is gin gemakke taol. Mèn irste mèdje kwaam öt en dörpke èrgeraand in den Bèls. Et waar en verèkkes schôon mèdje. Onze paa waar tevreeje. “Ge moeter ok meej vur de kraome langs kunne,” zittie. Mar et sloeg rap om. Et mèske begrêep nèt zoveul vannet Tilburgs as en koej van kaajbaande.
Op de kèrmes zeej ik ene keer: “Sjoert daor, den hooggaatie, gaoder meej in?” Dè tietaaj kêek mèn aon òf dèk appetjoek waar. “Dè hiet en ‘reuzenrad’, zisse”. Toen hakket himmòl meej der geschoote. “Opgesoodemieterd èn meej gang. Wie heeter naa verstaand van kèrmese: gij òf ikke? Nie dan? Naa dan! Houdoe èn bedankt ooleej, ooleej!”

Naa moek zèggen dè Tilburgers ok mar aorege meense zèn. Goej vòlk, mar raaw. Nimt naa mènne naom. Ik hiet òffiesjêel ‘Raymond’ èn men zus hiet ‘Melanie’. Ge meugt drie keere raojen hoe onze paa èn ons moeder ons noemde. Ik waar ‘onze Raajmond’ èn men zus waar ‘ons Meelaan’. Verdomd ast nie verèkt. Wie gifter zen kènder naa Fraanse naomen om ze meej de geborte meepesaant innet Tilburgs te vertaole. Omdègge aanders oewe tong brikt agge ze wilt ötspreeke?
Nòdderaand begrêep ik dè dè ok de reeje waar wörrom onze paa ok aatij gewoon “Eej!” riep assie mèn moes hèbbe.

Mar et aoregste is wèl de Tilburgse gremaotieka. As ons moeder mèn bèlt, zeej se: “Meej ons mam.” Nie: “Meej mèn”, òf: “Meej jöllie mam”, mar: “Meej ons mam.” Tis taolkundeg zo krom as enen hoepel.
Mar tòch vèènek et wèl fèèn. ‘Ons’ betêekent dè we bij mekaare heure, as femielie. Dus maaget en onske meer zèèn? “Jao hor, mam”.

© Kluun, 2018

Dikteej 2015

Gao tòch slaope!

Ons vrouw zeej giesterenaovend:
‘Knilles, wè zèède wir in de wèèr!’
Mar ik laag in ons bèd te blaojere
in mene Tilbörgse diksjenèèr.

Ik laas van knèènekôoj èn pèèrdebrôod,
van strèùf èn strêûp èn van spenòzzie,
van kaojeghèd, van goeje klôot
èn van gelanders in mene gròzzie.

Wè drêûgklôot was, dè wies ik wèl
èn nòrrèècht ok èn fèrmesjèl
mar iets as vèllekesblôoterij
òf fòllievaawer, vietempeu òf bakketèl
daor laas ik ok den ötlèg bij.

Toen ik wè woorde hardop ötspraak
zeej ons vrouw: ‘Ge zèèt goed gèk.’
Mar ik dòcht, lòt heur mar dènke.
Iedere koekwous zen gebrèk.

Mar toen ik zeej: ‘Vrouw, moete heure,
wèn schôon woord wir: gòlliepaope.’
Toen draajde ze derèègen um
èn zisse: ‘Knilles, gao tòch slaope.’

Umdèsse blêef schèène dikket licht èùt.
‘Haawt oewe trul tòch, saawelèèr.’
Èn ik sloeg êenen èèrm om ons vrouw
èn den aanderen om mene diksjenèèr.

Dikteej Tilbörgse taol, 2015 ©Erik van Os
Dikteej 2016

Strôomötval

Pats, den illektriek valt èùt. 

Et is pikkedonker èn vrèmd stil.

Sjaan stao in de kaomer èn inêene isse stèèrevesbenaawd.

Der hart slao oover van de peur. 

Ze wil op de taast nòr de meeterkaast, mar stao as verstind. 

Peniek slòtter lam.

Was dere pitboel naa mar hier, mar sins vemèèrege issie plèète.

Wès dè? 

Dèùdelek heurt Sjaan hoe den aachterdeur oope gao èn hoe iemes kwansèùs heure kaant op stiefelt. 

Ze wil kwèèke mar kan niks gekweeke krèège, de aojer bonzen in der slaope.

Dan heurt ze òssemen èn snèùven èn iets oover de tòffel strèèke, krèk òffer en mis ooverheene kraast.

Ze vuult wèèremte èn kaaw tegelèèk èn nèpt zôo hard in de naojschèèr, die ze vaast heej, dèttie dur der vèl heene snijt.

Dan glienstert er wè èn daawt iemes teege der aon. 

Fienaol van de wèès stot ze de schèèr rèèchtendeur nòr vurre.

Ze heurt geròchel èn gereutel èn de schèèrblaojer zitte zo vaast dèsse moet vrêûke om ze lòs te krèège.

Meepesaant valt er iets meej ene klap op de grond èn schiet et licht wir aon.

Rèèrend kèkt Sjaan op der haanden èn op dere pitboel die leej te lèllepôote.

Òn et puntje van de schèèr hangt zen rèèchterôog, meej zen linker kèktie heur verwèètend aon.

 

Dikteej Tilbörgse taol, 2016 © JACE van de Ven

Dikteej 2014

Ik zèè dus ok niemer meej van de jongste. Èn dan gaode tòch trugkèèke nòr wègge ammòl meejgemòkt hèt. Èn wègger van geleerd hèt.  Èn dan zèèk blij dèkker oover kan vertèllen òn de jeugd van teegesworreg. Nie dèsse ôot löstere, daor zèn ze ammòl vuste èègewèès veur. Et heej dus nòvvenaant gin nut dèkket vertèl, mar goed.

Waor hèk ammòl spèèt van? Jè, der zèn zôo wèl wè dingskes. 
Dèk bevobbeld nie meer tèèd op et bedrèèf hèb durgebròcht. Ik ha, aachteraaf, veul meer kunnen ooverwèèreke. 
Dèk aaltij menen èègeste gang zèè gegaon èn gezeej hèb wèk dòcht.
Dèk teveul tèèd meej men maoten hèb durgebròcht  èn veul gelaagen hèb. 
Dèk veul tèèd òn ons Keej èn de klèèn mannen hèb besteed èn dinger meej et gezin gedaon hèb.
 
Ak dè ammòl nie gedaon ha, dan reej ik naa ene veul grottere waoge.
 
 
Auteur: Fred van Boeschoten (Frans van der Meer)

 

Dikteej 2013
Oew èège taol is nie lillek
Vruuger dòcht ik dè iederêen pròtte zoas bè ons tèùs. Pas toen ik nòr de middelbaare school ging wier ik gewaor dètter ok meense waare die aanders pròtte. “Nòrmaol praote”: dès wè zöllie vonde dèsse din. Ik vonnet ammòl mar enen hôop natnèkkerij. Omhôoggevalle kak meej en rollende r èn en harde g. Ik snaptenet nie! We kwaame tòch allemòl öt Tilbörg? Hoezôo pròtte die jong in mèn klas zo bekakt èn wörrem mènde zöllie naa dè ik zo vrèmd getòld waar? Nò en paor mònden op die school perbeerdenik mèn taol mar òn te paase òn die Blaaksjaake. Hoe dèk ok men bist deej, de kènder in mèn klas zin tòch nòg aatij dèk as enen boer pròtte.  Bè de knèènen aaf von ik et; vur mèn gevuul lêeket naa òf ik öttet Gooi kwaam, asòf diejen hêeten èèrepel zommar öt men bakkes kos flikkere.
 
Laoter verhèùsdenik en tèdje nòr boove de reviere om te gòn stedeere. Dur êene öt mèn klas leerdenik verschaaje aander meense kènne. Al meedèkse vur et irst teegekwaam wok vrêet gòn praote, mar iedere keer zin ze wir: “Gij komt zeeker öt Brabant?”. Ze perbeerden dan ons schôon tòltje nò te aope, èn ze zin dan dikkels: “Appart hè? Krèk êene van de New Kids! Mar hij pròt gewoon ècht zôo!”
 
Mèn daogen as wèèreldrèèzeger waare gaaw gedaon, want ik miste de meense die nèt as ik ‘ècht zôo’ praote. Vanaf den ôogenblik dèk trugkwaam hèk besloote  onze taol, de schonste taol van Brabant èn zeeker van ons laand,  te proomoote. Òf hoe zègde dè èègelek in et Tilbörgs?
 
Auteur: Timmietex
Dikteej 2012
Driekôoninge-zinge
Èlk jaor isset wir etzèlfde lieke. Lèktuutjes, plèkbrôojkes, aaw speklaosiemènnekes, al dieje zuute mêûk hèk nèffe den omwaas op de nòrrèècht klaorgeleej. Dan zèg ik teegen ons vrouw: lòtse mar koome meej der òngemetoerde smoelwèèrke.
 
Mar òchèèrm,  tis ammel nie mir zoas vruuger! Toen klòssenbakteme in klèènpielekesweer meej tweej witten èn êene zwarte dur de sneuw. Wè we ònhan waar mar halven bak meej tadderakke, mar dè nukte nie. Ge zongt meej zeemelèèchtege snötjes van: gif mèn nen nuuwen hoed, beurde oewen bakkesvol èn waandelde  wir wijer meej zen driekes.
 
Teegesworreg  stònder mistentèèd zis of zeuve te blèère. Òf ene klocht van twaalef, waorvan aacht zwarte. Meej instruumènten èn en bietboks èn al. Tis vort en hille telèntejaacht asse langskoome.
 
Asse al koome!  Want der zènder ôok die rap èfkes stòn te zingen in der èège kèrk, in de waoge van höllie mam gefròt wòrre, èn dan alle aandere peròchies afstrêûpe om prèèze te winne. Die koome vort himmòl niemer langs de hèùze. Ik maag en aajerkuukske meej nen bôon zèèn ak daor wè van begrèèp.
 
Vòlgend jaor zèt ik in èlke kèrk drie draajstoele neer, zoas bij die telèntejaacht op de tilleviezie. Èn as de wèèsneuze van de zjuurie dan mèène: den dieje kan wèl zinge, dan draaje ze  die om, èn dan geeve ze  en haffel seklaadebisjes. De kènder die dur  hil de stad sjeeze om te winne, krèège dan zonnen hôop zuuteghèd, dèsse saoves van de bökpènt niemer kunne slaope èn saanderendags de plaanke vant höske schèète; zodèsse volgend jaor de prèèze  mar laote ligge èn wir fèèn vur de vurdeure hoowhaawe, zôoast heurt.  Ik zèèder klaor veur.
 
Auteur: Frank van Pamelen

 

Dikteej 2011
De Fraaters      
In èlke goeje Tilbörgse femielie, zeeje ze vruuger, han ze en dòchter die Miet hiete, en piejaanoo èn ene fraater. Der waare stukke Tilbörg waor et gewoon zwart zaag van de fraaters. Ze zaaten in et onderwèès èn ze kròsten dur de schonste stad vant laand op van die aawverwètse oomaasfietse, die dur onze vadder aatij “mèrries” wiere genoemd. “Kik, daor hèdde fraater Stòpnòldiejus op zen mèrrie!”
 
De schrèèver van dees dikteej heej op tweej laagere schoole lès gehad van teminste tien verschaaje fraaters. Mar de fraaters han ok en èège drukkerij die vruuger “Het Jongensweeshuis” hiete. Daor wiere nie allêeneg der èège schoolbuukskes gemòkt, mar ok de boeken oover Puk èn Muk, tweej klèèn mènnekes die bij Klaas Vaak wonden in et dèrde stròtje aachter de wèèreld, mar die avventuure meemòkten oover de hille wèèreld.
 
De fraaters han mar êen perbleem: ze plaanten derèège nie vort, want dè meuge ze nie. Et wiere der dörrem geduureg minder. Et schènt dètter teegesworreg nòg mar driehonderd oover zèèn. Die woone dils in Tilbörg, dils in vèrre laande. In plòts van “Fraaters van Tilbörg” noeme ze derèège vendaog  den dag “CMM”, èn dè slao netuurlek nèrreges op. Vruuger waare de fraaters venèèges ammòl hêel èèrg roms, mar naa doen ze ok al òn nuuwverwètse dinger as “spierietuuwaalieteit” èn blògge.
 
Wè moeteme naa doen as de liste fraater zene moeje kòp te ruste leej? Dè weet ik. Dan moeteme die aaw boeke van Puk èn Muk nòg es öt de kaast haole. Want diejen boovestenbisten ôome Klaas Vaak dès gewoon ene fraater. Èn Puk èn Muk èn Moortje, dè zèn wij. Èn dè dèrde stròtje aachter de wèèreld? Dès niks aanders as et Fraatersgat!
 
Auteur:  Ivo de Wijs
Dikteej 2009
Wèn fist war!       
Spaopes maag dees jaor et dikteej nie vurleeze. Dè komt goed èùt. Hij heeget de liste tèèd ommers vuste druk gehad. Hij is wèl gebooren in Beek, wont  in Gèèsel èn  krêeg ooverlèst zen lintje van den börger van Osterwèèk, mar tisser tòch stillekesaon êene van ons gewòrre. Hij  heej zenèège ok al en paor jaor öt de naod gesjouwd vur de tweehonderdste verjòrdag van de stad èn vural den dieje van Pirkes. Jè ik gelêûf alzelèève: as Spaopes et, toen ie gedopt wier, zèlf vur et zèggen ha gehad, dan hattie Peer gehiete, èn gin Paul.
 

Der waar dus fist in de stad èn we waare wir es verèkkes frêet op ons èège. Hèdde göllie dè  tevreeje gevuul ok zo gehad? Mar jè, tòch zaat nie alles zo lèkker. Et waar meschient nie zon goej gedaacht om op dieje verjòrdag et fist op Den Heuvel veur de Midi te viere, èn et haande schudden bè den börger meej zen keleezje (òf wè daor nòg van op de bêen waar) binnen in dieje faljieten boedel van Adjes te haawe. Van dè paand is dörrem  wèl veul gezèèk gekoome. Jè tis zo èèrg gewòrre dè sommegte meense nòg es hêel hard bè Pirkes in zen nuuwe paveljoen vur derèège meuge gòn bidde. Meschient doetie dan nòg êene keer en wonder èn krèègeme strak ene nuuwe geminteraod meej allêeneg mar pronte meense, die goed akkerdeere meej mekaare. Dè zo dörrem wèl aoreg zèèn! Mar ast is dèt is, dan kunne ze saomen in êen bus nòr de paus om meej hum te vieren dèttie vur dè wonder zaoleg Pirke te lange liste tòch hèlleg heej gemòkt. Spaopes maag die bus dan rije, want hij heej laote zien dèttie hêel goed de kèèr kan trèkke, meej òf zonder hulp van boove.

Dikteej 2010
EeJaaBeeJoo      
Tis teegesworreg meej den eejaabeejoo ammòl veul beeter as vruuger. Zègge ze. Ooveral in Tilbörg gòn ze bevobbeld kiesjes ophange meej deefiebrielaaters derin. Agge dan op straot verongelukt, èn as oewe rikketik et dan niemer doe, dan komter binne zis menuuten iemes meej zon ding om oew hart wir te laote klòppe.
 
Dè waar vruuger wèl aanders, mar sommegte dinge blèèven aatij inder. Onzen ôome Piet waar toen bij de eejaabeejooklup van Pirke Donders. Asser dan bij de ronde van den Bèsterd ene wielrènner et behang van zen bakkes op de kènderköpkes aachterliet, òf asser iemes bij den opstoet van et Hèlleg Hart van zen gelêûf viel, dan hielepen ôome Piet èn zen maoten hum binne zis menuuten op de bêen. Ze han alles bij der in der kòfferkes. Joodiejum, verbaand, gaoze, plèkplòsters, alderaande middelsèène, èn vur blèènen en pèkske goej booter.
 
Taante Sjaan waar en èchte kweezel. Sjaan ha mar êen irste hulp, èn die zaat in en flèske dètter ötzaag as en Meriejabildje. Onsliefrouwke himmel int wit, meej enen blaawe maantel. Èn in dè Meriejaflèske zaat waoter öt Loerd. Dè waar ooveral goed veur, zeej Sjaan. Agge te bèd laagt meej iesiejaas, de gèèle vèèrf, òf firteg kors. Zwèère, padscheete, ètterbèùle, sprouw, stinpöste, èkster- èn neegenôoge, ge waart er zôo wir van behipperd.
 
Sjaan heej nèt zo lang ligge drèène toedè ôome Piet zon flès meej Loerdwaoter in zen kòfferke zètte. Irst schòmdenie zenèège daor en bietje veur. Sjaan krêeg wèl dere zin, mar ze heeget nôot gezien as ôome Piet et döpke van Meriejas köpke draajde, èn schielek en schutje viet.
 
Nèè, toen zaater gin waoter öt Loerd mir in. Vòlleges mèn waar et Pirkes Nat. Binne zis menuute hêel goed vur oew hart.
 
Auteur: Ed Schilders

 

Dikteej 2007
As ge teegesworreg as manskèèrel nòr den dòkter gaot, dan trèftet agge daor dur êene van oew èège sort wòrt behaandeld. Mistentèèds zitter en vrouw in de spreekkaomer, die zeej: kleet oewèège mar hillemòl èùt. Èn dan staode daor meej oew gemaacht te kèèk vur en paor schôon ugskes. Ge zogget meej onzen oopaa nie hèbbe moete perbeere. Die hò op zen minst zen sòkken òngehaawe.
 
Dès naa en gevòlg van de eemansiepaasie. In sommegte vakke zènder ommers vendaog den dag veul meer vrouwen as mannen ònt wèèrk.
Mar agge vruuger as mèske nie hil oew lèève in de keuke wot staon, dan zaater niks aanders op dan mar non te wòrre. Dè waare vrèmd genog hier bekaant de êenigste vrouwe die en beheurlek vak leerden èn bèùteshèùs kosse wèèreke, zoas int gaasthèùs. Zullie môoge toen bij et waase wèl blôote kèèrels zien, asse mar den aandere kaant opkêeke. Ge kost as jong mèske wèl nòrt febriek, gaon nòppen òf stòppe, mar agge ene goeje vrijer teegekwaamt èn gingt trouwe, dan koste vort tösblèève. Pas laoter ginge der wèl wè meer mèskes en pront vak leere. Ze wiere dan school- òf ketoorjuffrouw. Naa zèn wèèrekende vrouwe hêel dikkels mevrouw. Dere meens òf kammeraod  lopt naa vort aachter de waoge meej en plat kèènd èn, asse en bietje opgeschooten hèbben aachter de bèddeplaank, ok nòg meej ene komvort dernèffe. Èn zôo zitteme oover en tèdje wir meej en aander vraog: hoe krèègeme die kèèrels wir zôo wèèd dèsse  en beheurlek vak leere waor zullie deren èège botram meej kunne verdiene èn ok nòg de hiepeteek meej kunnen afbetaole?

 

Dikteej 2008
Aawerdom
Wè is vendaog den dag nòg oud? De meense wòrre wèl steeds aawer, mar ze gòn jonger lèèke. Waor is de tèèd gebleeve dètter teegen iemes gezeej wier: ‘Meens  ge wòrt nôot zo oud as dègge der ötziet’.  Nèè ooverlist heurdenik nòg zègge: ‘òch val dôod meens, lèèfde gij nòg!’  Dè zo bekaant betêekene dèt dôodgaon ònt ötstèèreven is. Mar dès netuurlek flaawekul. Der komt vur ons allemòl ene tèèd dèmme den houtere jas ònkrèège, òfwèl daor aachter et Zaand de pèèp èùt gaon. Mar van tevurre wòrter wèl alles òn gedaon om ons op de bêen te haawe. Asset den dòkter nie is dan doeget de fietsemaoker wèl. Alleej, ik bedoel netuurlek dieje meens die die kèrkes mòkt. Ge hèt er die venèèges gòn: zonne skoetmoobiel. Daor hoefde meej oew stramme leeje mar in te gòn zitte, op en knöpke te douwe, èn ge rijt hil de Heuvelstraot van de sòkke. Èn meej die durdouwerkes, rollaaters hiete ze gelêûf ik,  kunde bij den Albert Heijn òn de kassa hêel hèndeg vurkrèùpe. 
 
Nèè den aawerdom komt teegesworreg nie mir allêeneg meej wè gebreeke, mar ok meej enen hillen hôop vurdêele. Ge meut vur niks meej de bus èn vur en schèntje nòr de Bikse Bèèrege. Veul van die zôogenòmde ötgediende zèn himmòl nie van die sukkelèèrs. Ze zitte nie meej en klèèn pesjoentje aachter de gerdèntjes te koekeloere, mar ze gòn meej dikkels nòg enen beheurleken hôop tjèmtjèm *) den hòrt op èn sewèèle zèlfs nòg wèl op sjanternèl! Want ge wittet: der braandt niks beeter as en aaw schuur!
 
Dörrem: De Stichting Tilbörgse Taol bestao naa vèftien jaor. Dès ok al oud, mar we blèève fief èn hêel aktief.
 
*) tjèmtjèm = tantième;  ook wel: adjèm (Cees Robben)

 

Dikteej 2005
Roms
Agge in Tilbörg zègt dègge goed roms zèèt, dan kan dè tweej dinger betêekene. Teegesworreg mènde dan mistentèèds dègge en goej scheut rôome in oew tas kòffie lust. Mar hil wèèneg meense zulle daormeej naa nòg bedoele dèsse persies doen wè de paus van Rôome höllie veròrdeneert. Ok de pestoor heej wè dè òngao nie veul mir te vertèlle.
 
Vruuger waar dè wèl aanders. Toen kwaam diejen irwaarde nòg gereegeld òn hèùs kèèke òf dètter wèl genog kiendjes wiere gemòkt. Sondags gingde in dieje tèèd nòg tweej keere nòr de kèrk: smèèreges waar de mis èn smiddags et lòf. Èn daor môogde dus nie veur et zingen èùt. Dörrem zongde zen bist de Marialiekes meej, èn ok et Tantemèrgoo. Dè waar wèdaanders as ons taante Sjaan. Dè goej meens waar as nunneke ingetreeje op den Aawen dèèk èn hiette vort zuster Scharrelegaata òf iets van diejen aord. Ene fraater hamme ok nòg êene in de femielie. Die zaat int kloster òn et Fraatersgat vurdèttie nòr Suurienaame gegaon is. Toen liepeme nòg meej in de persèssie èn wier et rôozenhuudje nòg gebeeje. We waaren ammòl schaope van de Goejen Hèrder èn zeeker gin dwalkschaope.
 
Jè et ‘rèèke Romse lèève’ hiet dieje tèèd naa. Mar zôo rèèk waare de miste meense toen nie. De fabriekaanten èn pestoors wèl. Mar veul Tilbörgse aawers han de grotste moeite om al die Romse mundjes te vulle, èn sommegte waare meej al der kènderrèèkdom zo èèrm as Jòb. Die han dikkels gin rôome in der bèkske leut, jao zogezeej gineens ene naogel om òn der kont te krabbe!
Dikteej 2006
Ons Sjaan is venaovend nòr de rippetiesie. Zis teegesworreg onder en korke bij ons in de pròchie, vur te zinge meej ötvòrten èn zôo meer van die fiste. De meense wille daor tòch nòg aatij gèère en schôon lieke bij heure. Dè zèn dan wèl nie van die leutege möpkes diese dan zinge, mar alleej, ge zèèt er es èùt as vrouw zènde. Jè, et zèn bekaant ammòl vrouwe die daor zinge, want vur de miste manskèèrels van diejen aawer hèbbe ze al es ôot moete zinge; die zèn ommers al lang ötgezonge. Vruuger waar dè wèl aanders. Toen hadde van die maachteg grôote kèrkkoore van allêeneg mar bassen èn tenoore èn dan klèèn mènnekes vur de vrouwestèmme. Dè kunstzinneg mansvòlk ging dan nò de liste mis nòr et kefeej nèffe de kèrk om der nòg êene te vatte èn alvast te oefene vur de vòlgenden hèllegendag. Daor kwaampe ze dan mistentèèds de leeje van de hèrmenie teege, die ôok nòg veul te rippeteere han. Dè zwaor wèèrk duurde dan toe en uur òf vèèf toe, want dan begos et lòf. Onze paa waar zôo den hille zondag druk bezèt. Hij heeter van de paus nòg en pestorsmèèdekrèùs vur gekreege.
 
Der wier vruuger veul gezonge dur de meense. Bij brölòften èn verjòrdaoge waar der aatij wèl iemes die meej en lieke begos èn dan viel et hille fist in. Dur al die koore zaate der in de miste femielies ok hil wè geoefende kèèle. Èn gekweeke dètter dan wier: et dak vant hèùs!
 
Lòmme dè venaovend hier ok mar es perbeere!
 
Noot: pestorsmèèdekrèùs = pauselijke eremedaille ‘Pro Ecclesia et Pontifice’

 

Dikteej 2003

Fist
We hèbbe fist vendaog, want we doen al tien jaor dees dikteej. Dès eigelek nòg nie zo lang zudde zègge, èn gelèèk hèdde! Mar we vieren ons beschaaje fisje tòch wèl gèère. Èn göllie meut venaovend meedoen.

Fiste kunneme in Tilbörg ommers as de biste. Nie dèt dan en bistebènde wòrt. Nèè bij de boere moese vruuger de biste zèlfs irst de stal öt zèèn vurdètter gefist kos wòrre. Vural asser wir es en dòchter òn de man gebròcht waar. Dan wier dieje stal goed ötgemist: de grup wier dichtgeleej meej strooj èn plaanke, der kwaame lange tòffels te staon meej wit pepier derooverheene, der wiere klapstuultjes gelind bij den braawer, èn dan kos de brölòft beginne. Zon fist duurde bij ene rèèken boer bekaant wèl en hil week.
Wij fiste hier bij deezen boer mar êenen aovend èn hij hoeft ok nie irst de biste bèùte te rêepe, want die heetie niemer. Witte kleekes oover de tòffels kunne der ok niemer aaf, mar we zinge wèl liekes öt en buukske. Vruuger din ze dan ok nòg stukskes tusse de schèùfdeure: oover ‘Van der Stêen meej zen dèrde bêen’ èn meer van dieje kwats. Èn gelaage dètter dan wier! Schèùfdeure zènner ok al bekaant gimmer, mar de Tilbörgers haawe nòg wèl van optreeje. Daor hèbbe ze naa De Vòrst èn Et Karree veur, èn ze doen et dikkels allêeneg mar asse subsiedie krèège van de geminte. Wij hèbbe dè ok gehad hurre. Mar nie vur dees fist. Göllie drinkt venaovend allemòl van oewèège. Nèè, de geminte heej ons gekieteld meej onzen diksjenèèr èn onze Tilbörgerdag. Èn dès gaddoome ok en goej reeje vur fist! Grôot fist meej klèèn èèrepel zogezeej. Mar die èèrpel hèm al op, naa isset tèèd vur wèdaanders, zo Fraans Verbunt gezeej hèbbe, èn gelèèk hòttie dan, want dieje meens hò aatij gelèèk. Tis tòch sund dèttie der niemer is!
 
Proost war!
Dikteej 2004
Men hèndje
Gif ze mar en hèndje, zi ons moeder teege mèn. We stonnen op den hoek van et stròtje te kèèke nòr de soldaote die de stad in trokke. Mar dè hèndje wier nie òngevat. Die kèèrels waare vus te muug. Mèn pòlleke sloeg iedere keer teegen ene schaawer asser wir êene vurbijkwaam. Ik snapte der ok gin flèùt van, dè al die meense zôo wèèd öt der dak ginge. Ik bèn laoter meej onze paa in et stuultje veur op de fiets dur de stad gereeje. In alle straote zaage we meense meej van die rôoje kòppe hòssen èn springe van jewèlste. Al gaaw dòrnao kwaame der bij onzen oopaa Tommies in hèùs. Dè gaaf wèl wè malleure mar tòch ok veul leut, hurre. Êen van die kèèrels heej mèn nog rum gevoejerd toen ik de kinkhoest hò. Mènne smaok vur den draank is nôot mir oovergegaon. Èn ak ene tòffeej eet, dan ziek aatij wir et laagend snèùt van Jim, zôo hietenie. Die bròcht die snuupkes vur mèn meej, in zen berèt. Men irste tandjes zèn daor ok nie beeter van gewòrre.
 
Dès wè mèn nòg heugt van de bevrijding. Sisteg jaor geleeje isset al wir. Waor blèèft de tèèd! Ik waar toen mar amper tweej jaor, mar tòch vuul ik dè botsende hèndje nòg aatij. Jim zal naa wèl rèùm oover de taageteg zèèn, assie teminste nòg lèèft. Zottie nòg veul tòffeejs ötgedild hèbbe, laoter òn zèn èège kènder meschient daor in Schòtland? Òf leetie èrgeraand in ons laand òf daor gienderwèèd oover de Dötse grèns onder zonne gèève witte stêen? Gòd wit hoe rap zen ènd al gekoomen is nòdèttie wir oppenuut vur ons is gòn vèèchte. Ik hoop, jè ik gelêûf alzelèève dètter dan meej de hèrdènking en klèèn kèènd es meej zen hèndje oover zene zèèrk strèkt èn der dan en schôon bluumke bij leej.
Dikteej 2001
Den euroo komt eraon. Hoe Iang zot duure vurdèmme zonder ons suf te reekene vanèèges ònvuule wèttie wèrd is? Tòch wènde daor gaaw aon. Vruuger hamme tòch ommers ok vrèmd gèld, bevobbeld frangskes as we nòr den Bèls ginge. Èn nòg veul vruuger, toen ik en klèèn kèènd waar, kèndeme hier ok nòg aander munte. Toen haddemme en halIefke èn ok nòg ene soe. Dè waar enen halve stèùver òftewèl tweeènenenhalve sènt.Dè waar toen veul. Wij krêegen op zondag mistal mar êene sènt èn wij wiesse persies wèttie wèrd waar. Want as kènder reekendeme toen nie in munte, mar in snoep: zoveul sjèp òf zoveul bròkke kattespaaw konder vur kôope.
 
 
Kiendjes moeste toen ok nòg kôope. Die wiere nòg nie gemòkt. Èn ze waare duur ôok. Die kosse wèl ene fèftiger kòsse, dòchte wij teminste. Die krêede pas as jöllieje paa en tèdje goed gespaord ha èn wir es ene flinken dèùt int zèkske doen kos. Dan kwaamper wir zon klèèn mölleke bij. Èn as ons moeder dan in de kraom Iaag, kwaam de femielie èn de buurt meej de krommen èèrem. Die bròchte dan vur heur in der körf ammòl lèkker spul meej om òn te stèèrke. Vur ons viel der dan wèl es enen èkstra sènt aaf. Vural as ons taante Sjaan kwaam. Dè waar ons sèùkertaante. Die ha ginne meens èn ha dus ok nôot gin kiendjes hoeve te kôopie. Die waar verrèkkes rèèk gebleeve, èn die gaaf ons soms wèl es zôo mar en dubbeltje vur onze spòrspòt!
 
Hoeveul euroos zo dè naa zèèn?
Dikteej 2002
Ak vruuger meej Nètte van bij ons nèffe wo praote, dan liep ik den hòfpad op èn riep oover de hèg. Dan kwaam zij ok nòr bèùte èn dan kosse we goed zôo en uur òf tweej gòn stòn saawele. Dè ging dan oover de nuuwe klèène van ons Miet èn dè dè kèènd mar nie wo groejen omdè et zòg nie bij der afkwaam èn meer van dieje praot. Dikkels ging et ôok oover de dooj in de buurt. Dè waare we dan gewaor gewòrre omdè de gerdèène daor dicht waare òf omdètter zon busseltje vur de deur ston. As daor witte strikskes òn zaate dan waarder en kiendje dôod.
 
Soms kwaam enen dodsbidder langs om òn te zègge hoeneer de begròffenis waar. We wiesse dan gelèèk ôok òf et en rèèk lèèk waar, want dan liep er midden oover de kaaje zonne schreuwer meej ene witten doek vur zen snèùt. Jè wètter in de buurt zôo vurviel, dè wierde vlug gewaor. Èn wètter daorbèùte gebeurde, hoefde we eigelek nie te weete, dè waar mar ballast.
 
Teegesworreg is dè anders. Die snòtjong moete nie allêen veul leere, mar ze willen ok alles metêen weeten ôok. Nimt naa onzen Dènnis, jè dè ìsser êene van onze Sjaarel. Diejen brak zit de gòdsgaanseleken dag aachter zene kompjoeter. Dan zittie te sjètte zeetie. Dès aawmeute meej oe haande, mare dan nie nèt as de dôove, mar anders. Soms sjèttìe meej de klèènkènder van ons Jèt, mèn zuster die nò den orlòg meej ene Canadees is getrouwd. Dè gao dan int Èngels. Jè die jong daor òn den aandere kant kènnen ok gin Tilbörgs mir, war. Pas geleeje heetie nog gesjèt meej de wèthaawer, oover dè hullie hangplèk nie dugde. Dè zon wij vruuger tòch nie gedörfd hèbbe.
 
Soms begient er in zene zak ineens en meziekske te speule, òffet gao daor rèère. Dan vattie zon apperaatje èùt èn dan krèègtie en èsèmèske van zen mèske zeetie. Die wont wèl om den hoek, mar zôo schèènet vlugger te gaon. Wij wilde mekaare vruuger zo veul meugelek zien èn eigelek ok wèl en bietje vuule. Mar zullie wille gelêûf ik allêen mar weeten òf et daor schôon weer is. Wè nukt dè naa tòch! Is dè naa kommuuniekaasie?
Dikteej 2000
Teegesworreg stao Tilburg der hil gekleurd op. Ik mèèn te zègge dètter in onze stad in dees nuuwe euw zoveul verschaaje meense woone. Nie ècht aanders van den binnekaant netuurlek, want daor zèmme ammòl gelèèk.Nèè, tis meer om zo te zègge hullie hille fiezelemie die et zicht veul lèèvendeger mòkt. Lopt bevobbeld saoterdags mar es oover de mèrt. Vruuger waar dè aanders. Toen hamme hier meschient wèl Törke, mar die waare gewoon gebooren oppet Gurke. Vur den orlòg kwaampe der al en paor Ieteljònse ijskooboere èn wè pindamènnekes öt Sjiena nòr hiere. Mar daor blêef et toen ok bij. In de jaore fèfteg zaage we de meensen öt Indieje koome. In sisteg òf zo tenòstenbaaj de èchte Törke èn Maròkkaane, èn kòrt dòrnao onze kammeraoj öt Suurienaame èn de Antille. Vural die gaasten öt èèrme laande mènde we hier hard nôodeg te hèbbe. Zullie kossen et wèèrk doen waor wèllie vort onze snufferd vur ophòlde.De liste jaore zuuke veul èèrme sukkelèèrs öt hil de wèèreld bij ons de vèlleghèd, die ze bij hullie tèùs nie krêege.
 
Diege nie zoveul ziet, mar dieder zeeker wèl zèèn, al zènt meschient allêeneg der sènte mar, dè zèn die rèèke footoorollekesmaokers öt Japan. Die moete der meej vur zörge dètter vur ons ammòl wèèrk zat is. Èn dè lukt nog aoreg ôok!
 
Zôo hèmme naa in Tilburg èègelek et hille jaor deur Fèstieval Moendiejal èn dè vèèn ik verèkkes gezèlleg. Gullie tòch ôok? 
Dikteej 1999
Pròt me nie vant miellènniejum. Ik bèn et schôon zat. Èn wèsse der nie ammel òn vaastknêûpe èn ònbraaje. Oewe kompjoeter zo der meej ophaawe. Ènnet gas, et waoter èn et licht! Èn wè dènkte gij van al die krèùsrekètte? Kunne die zôomar afgaon? Dè die bromskoeterkes, die affeseerplèngskes van teegesworreg, de maacht op straot hèbben oovergenoome, dè heej meschient ok wèl meej et ènd van de euw te maoke. Der zènner die Nostradamus wir van stal gehòld hèbbe. 
Vòlges hem vergao de wèèreld nòg dees jaor, nèt as vurreg jaor trouwes, ènt jaor daorveur ok. Nou, asset zonne zôoj wòrt, maag dè ok bist. Zeeker naa de paus de hèl heej opgeheeve. Braojen èn braande isser niemer bij. 
As wij naa is beloove dè we vòlgend jaor et zeuvende dikteej van de Tilburgse Taol òrganniezeere? Dan moet et ammel wèl durgaon. Ge kunt tèùs alvaast gòn oefene. Òf zut zôo zèèn dè ok et Tilburgs meej et nuujaorsvuurwèèrk meej de lucht ingao? 
Vraogen òn alle kaante. Ge moet er nie òn dènke dètter dan gin meense mir zèn om Tilburgs meej te praote. Iets klòpter wèl van. Der wòrt steeds minder diejalèkt gepròt, dus dè lopt al zon bietje op en ènd. Afijn, ge kunt allêen mar afwòchte, is mèn gedòcht.
Dikteej 1998
Vèèf jaor, wè stèlt dè naa veur? En kèènd van vèèf jaor, daor zègde teege: wè zèède gè grôot. Bij oewèège dènkte: ge zèèt nòg rèùm klèèn. In vèèf jaor kunde van enen aop ginne meens maoke. Mar soms ziede wèl iemes in vèèf jaor van enen meens enen aop wòrre. Vruuger waar et mar niks om minder as vèèf jaor bij denzèlfden baos te wèèreke. Èn de lindebôom? Int jaor blòk toen de èksters nòg gin kont han èn dur der ribbe scheete, stond ie der al. Naa issie al bekaant vèèf jaor wèg, mar hèdde gij em gemist?
 
Òn daandre kaant is vèèf jaor tòch hil wè. Et Tilburgs heej in dieje tèèd en leesplèngske, en kookbuukske, tusse de schèùfdeuren èn nuujaorskoeken opgeleeverd. Èn naa ok nòg en Boovesten Biste-prèès èn en wèbsaajt! Witte dè vèèf jaor teegesworreg tòch lang is? As ge bevobbeId vèèf jaor getrouwd blèèft meej dezèlfde. Òf as ge vèèf jaor lang nie wit òf den burgemister nòg zis jaor bijtêekent. Òf as al vèèf jaor oew fiets nie gestoolen is. Èn hil dieje tèèd wòchte tòt die halve tangènt en hêele wòrt. Ge zult trouwes vèèf jaor op waoter èn brôod moete zitte. Òf vèèf jaor meejdoen ònt dikteej èn nôot niks winne.
Dikteej 1997
Sunt dèmme Brokx niemer hèbbe. Die kos teminste nòg en bietje Tilburgs praote. Jè, soms pròtte ie nèt òffie gin vèl vur zen kont ha, mar hij di zen bèst. Naa zitteme meej Stekelenburg. Die mòkter hillemòl niks van. Èn dè zeetie ok ooveral waor ie ok komt. Êen ding heetie goed te pakke: assie wèg gao, heurdem houdoe zègge. Assie daor nou ‘Allee, houdoe èn saluu war’ van mòkt, maagie vòlgend jaor meschient wèl òn et dikteej meejdoen.
 
Ge zult nie gaa iemand heure zègge dèttie onze nuuwen burgemister ginnen aorege meens vènt. Mar hij pròt wèl en bietje aoreg. Èègelek gèk, dè hôoghollands van em. Hoe heetie dan al die jaore meej al die wèrkmeense kunne praote?
 
 
Lèst han ze teege Stekelenburg gezeej dèttie te veul op et gemintehèùs zaat. Hij moes es meej de meensen in de stad kènnes gòn maoke. Ze han en afspraok vur em gemòkt bè de Turke. Naa, tweej uurkes laoter wier er gebèld op et gemintehèùs: et wèèksèntrum van et Gurke òn de lijn. Òf den burgemister al onderweege waar? Jè, die waar allang vertrokke. Et ènde van et lieke waar dèsse den burgemister opgescharreld hèbben in de moskeej.
 
Zumme van onze nuuwen burgemister nog enen èchte Tilburger kunne maoke? Daor zulle wèl jaore overheen gaon. Mar dan kannie in ieders gevaI teege zen klèènkènder zègge: “Zit nie zo te knèlle”. Òf bevobbeld: “It oe kiltjes es op”. Mar jè, ge wit hoe dè goa. Zonnen burgemister die heej et druk as en pan meej vaastenaovend. We meuge blij zèèn assie meej karneval kan zègge: “Beeter gèk gedaon as gèk gepròt”.
Dikteej 1996

Oover en paor weeke wooneme meej zen alle nie allêen in de schonste, mar ok in de grotste stad vant laand. Der zènner die dè niks vèène. Die zègge: “Klèèn is fèèn”. Mar ast oover sprikwoorde gao: ge kunt ok zègge: “Êendracht mokt maacht”. Agget vanöt Tilburg bekèkt, zègde al gaa: “Der woone in Den Uunent meer Tilburgers as Uunentse”. Mar dè isset naa nèt, zègge ze daor: “Wij zèn nie vur niks in Den Uunent gòn woone”. Èn meej Bèèrkel-Ènschòt isset nèt zôo gestèld. Dus hoe pròtte dè òn mekaar? Die van Gôol doen hillemòl nie meej, wè èègelek hil vrimd is. De schonste straot van Gôol hiet nie vur niks Tilburgsewèg. Ze weetenet daor trouwes schôon te maoke. Nòg gin jaor geleeje zi ene Golse teege mèn: twòrt tèèd dèmme Tilburg derbij vatte, want hier isset vort vuls te druk. Naa gaoget eroover dè die van Bèèrkel, van Ènschòt, van den Uunent èn van Tilburg, èn Hulte nie te vergeete, en bietje de wèg weete te vèène bij mekaar. Mar dè wòrt hil moejlek. Zôo hèbbe de drie gemintes allemòl en Klosterstraot. Bij mekaar hèbbe ze êenentwinteg straotnaome persies etzèlfde èn wèl sèsteg bekaant gelèèk. Soms schilt et hil wèèneg. De êen heej bevobbeld Schaepmanstraot èn bij de aander staot er dan dòkter veur. Strak weete ze bij de pòst niemer hoet zit. Tilburg èn Bèèrkel-Ènschòt hèbben alletweej en Koorebloemstraot èn en Meulestraot, Tilburg èn Den Uunent en Gruunstraot èn en Tèùnstraot. Ze hèbben ok alletweej en Stasjonstraot. Èn Den Uunent heej gineens en stasjon.

Dikteej 1995
Schôon is mèn Tilburg, de stad van men drôome; èn et schonste plèkske van de stad isset Hasseltplein. Dè vèèn ik teminste. As de zon en bietje schènt, hèdde daor en sfeer die meej ginne kompjoeter te beschrèèven is.
lederêen is netuurlijk wèlles in de Hasseltse kepèl gewist. Daor wòrt teegesworreg meschient wèl meer gebeeje as vruuger, want toen waar de kepèl allêen in de maajmònd en in òktoober oope, mar naa kunder èlken dag terèèchte. Kepèlbeheerder Jansen – meej êen s – mènt dètter dees jaor in de maajmònd wèl honderdtaagetegduuzend meense zèn wiste bidde. De rèst vant jaor wòrter èlken aovend nòg aaltij et rôozenhuudje vurgebeeje. 
 
Der is en hil schôon gebrèùk ontstaon: meense lèggener nò en begròffenis òf en kremaosie de bloeme neer die op de kiest hèbbe geleege. “Dè maag gerust”, zeej Jansen, “mar asse der twinteg of dèrteg boekètte nirlègge, wòrtet tòch wèl en bietje te veul. Ik moetet ammel wir oprèùme, èn de kepèl heej ok mar êene mienie-konteener”. Der zèn daoge dètter drie òf vier brölòfte gehaawe wòrre; dan ligge die bloeme wèlles in de wèg. 
Op et plein stòn veul aaw bôome. Der is ene rôojen buuk èn daor kunde in òktoober èn noovèmber zakkevol bukkenutjes raope. Daor moete wèl iedere keer bij bukke. Naa witte ok metêen wörom die dinger bukkenutjes hiete.
Dikteej 1994
Naa zèèk in de wèèr geròkt durdèk op den Heuvel zèè wiste kèèke, mar daor ginne lindenbôom mir zaag staon. 
“Lopte èfkes meej”, hak teege Annas gezeej, mar die zi: “ik blèèf tèùs, want ik gao nie meej hil dieje strêûp kènder de stad in; daor wòrde allêen mar muug van. 
Èn ik dènk dèt oover en uurke begient te rèègene. De waas hangt nòg bèùte, dus moet ik oppaase dèttie nie wir leekende nat wòrt. Aanders krèèg ik em nôot drêûg.” 
In plòts van meej ons Anna zèèk mar meej de pèrrepluu gegaon, want onder den bôom kos ik nie mir schèùle. Die han ze opgerömd; ge zaagt er niks mir van. Mar ik vèèn et wèl sund, vural omdèt bild van Willem II ok nòg in de schonmaok is.
Ik kwaam in den donkere wir tèùs. “De pestoor is gewist”, zi Annas. “Hij is pas ten goeje wèg. Wès dè tòch en frêet bòske. Hij heej geholpe meej de waas binne te haole: de blèèn stonde op zen haande”. 
 
Dees ist.