In de gezèlschapskaomer
“Vurdèmme nòr beneeje gòn, slikt irst mar oe vietemienepilleke” zik teegen onze Wim. Hij laagde: “Op mènen aawer kannik beeter konseveeringsmiddele vatte.”
In de gezèlschapskaomer ha iederêen zen èège plòts, ok wij. Òn de ronde tòffel zitten de vrouwe, waorvan der êen aaltij op der plandèèze komt. Ze praote meej èn oover iederêen. “Heej Tooke, gij wòrter ok nie maogerder op” riep Nel. “Dè komt” zeej Tooke “mèn persôonlekhèd paast nie in en klèèn lèèf.”
“Hèdde geheurd dèt meej Sjef slèècht gao, ast zôo dur gao, hòltie de nuuw èèrepel nie” zi Fien.
Inêene riep Nel: “Heej … nèè … nie op dieje stoel gòn zitte, die is bezèt!” Et vrouwke dètter pas wont zeej: “Mar der zit tòch niemes op!” “Mar sebiet wèl” riep Nel “dès de stoel van ons Miet èn dè zudde zôo gewaor wòrre.”
In den hoek zitten de manne te wòchten op Bert. “Hè hè, komtie daor op zen èlvendèrtegst ònkakke verrèkte sèmmelklôot” riep Sjaak teege Bert die bèt irste tòffeltje blêef staon.
“Heej, gè zèèt nuut hier, zumme zommedêene saome en bèkske vatte” zittie teegen et vrouwke dèttem laagend ònkêek. “Eej Bert, dèst vurdêel van oud zèèn hè, dan meude gèùze omdègge onschuldeg lèkt. Meschient wil ze wèl meej jou piepelenbèèrg speule” zi Nel meej ene laag.
“Bert schiet tòch op” riep Sjaak, “et dwalseree leej al op tòffel èn de kaorte zèn gedild.”
“Wè dwalseree, dè vèèn ik zo èèrmoejeg” zuchtte Bert.
“Kom naa mar zitte, agge naa kwaanselt dan kundet meej gemak opdoen.”
De manne waare nòg mar nèt begonne toen Leo riep: “Bert, … ge hèt toen nèt zitte verzaoken èn naa hèdde inêene wèl schuppes!”
Onze Wim kêek mèn aon èn zeej: “Diejen Bert heej aaltij zonne kèskenaoj bèm, die is nie oover et pèèrd getild, mar oover de hille meneezje geflikkerd.”
“Nou, zôo kannie wèl wir” laagde ik “kom, zak nòg mar es en bèkske haole?”
Annemie de Waal